nurt psychoterapii mieszczący się w grupie tzw. III fali terapii poznawczo behawioralnej
Rozwija terapię behawioralno poznawczą, opierając sie na psychologii ewolucyjnej, teorii przywiązania Bowlby’ego jak również praktykach zaczerpniętych z buddyzmu.
Według definicji Dalajlamy współczucie to „wrażliwość na cierpienie siebie i innych, a jednocześnie głębokie zaangażowanie dotyczące jego zmniejszenia”. Obecnie takie podejście jest z sukcesem stosowane w psychoterapii, a badania pokazują, iż trening współczucia znacznie zmniejsza samokrytykę oraz trudne uczucia takie jak wstyd, lęk poczucie wyobcowania czy smutek. Twórca tego nurtu, Paul Gilbert, wychodzi z założenia, że właściwa regulacja emocji wymaga rozwijania umiejętności współczucia (tzw. “współczującego umysłu”), który zapewni nam łagodniejsze i pełne wyrozumiałości podejście do samego siebie i osób nas otaczających. Umiejętność ta pomaga nam w łatwiejszy sposób stawić czoła bolesnym doświadczeniom, w mniejszym stopniu odczuwać wstyd i z większą empatią zaopiekować się swoimi duchowymi potrzebami.
Skuteczność tego podejścia oraz jego poszczególnych narzędzi jest potwierdzana poprzez rosnącą systematycznie od 15 lat liczbę badań. Badania pokazaly, że trening współczucia, wpływa pozytywnie na zmniejszenie problemów natury psychicznej, takich jak depresja, zaburzenia lękowe, nieradzenie sobie ze stresem, niskie poczucie wartości wynikające z bolesej samokrytyki. Jednocześnie techniki stosowane w tej terapii aktywują pewne szlaki neuronalne w naszym mózgu odpowiedzialne za kojenie i uspokajanie nas. Dzięki temu odczuwamy więcej stanów pozytywnych, takich jak poczucie szczęścia i zadowolenia z własnego życia, a nasze zdrowie psychiczne jest w lepszej kondycji.
Tak, może być prowadzona w tej grupie pacjentów. Jednakże terapia ta przez to, że wymaga zangażowania procesów kognitywnych dziecka, a one dojrzewają około 11-12 roku życia, jest odpowiednią forma terapii raczej dla adolescentów.